طراحی پارکینگ ، ضوابط و طراحی پارکینگ شهری
- انباری و پارکینگ
- مهندسین معمار بادگیر
۱- تعریف مشکلات
- کم بودن پارکینگ مناسب
- پهنای کم‌عرض راهروی پارکینگ
- مکان‌یابی اشتباه پارکینگ نامناسب
۲- اصول برنامه‌ریزی
ایجاد حداکثری پارکینگ مناسب‌سازی‌شده.
۳- الزامات طراحی
۳- ۱-عمومی
پارکینگ قابل‌دسترس در خارج ساختمان و پارکینگهای طبقاتی و زیرزمینی.
برای پارکینگهای طبقاتی داخل ساختمان، باید حداقل یک طبقه امکان دسترسی به آسانسور مناسب‌سازی‌شده را داشته باشد.
۳- ۲- تعداد
برای پارکینگهای کمتر از ۵۰ دستگاه اتومبیل، حداقل یک فضای پارکینگ قابل‌دسترس باید در نظر گرفته شود.
برای حداکثر ۴۰۰ پارکینگ برای هر ۵۰ جای پارک، حداقل یک پارکینگ قابل‌دسترس وجود داشته باشد.
برای بیش از ۴۰۰ پارکینگ، حداقل ۸ فضای پارکینگی قابل‌دسترس باید در نظر گرفته شود به‌اضافه یک فضای اضافه به ازای هر ۱۰۰ اتومبیل بیشتر از ۴۰۰ دستگاه.
۳- ۳- مکان‌یابی
برای پارکینگهای خارج از ساختمان، فضای منظور شده برای پارکینگ قابل‌دسترس، بیش از ۵۰ متر با ساختمان عمومی نباید فاصله داشته باشد.
برای پارکینگهای داخل ساختمان فضاهای پارکینگی قابل‌دسترس، باید حداکثر نزدیکی به آسانسور یا خروجی قابل‌دسترس را داشته باشد.
انتهای راهرو، ترجیحاً برای ون‌های مجهز به ویلچر هستند.
۳- ۴- ابعاد
حداقل پهنای فضای قابل‌دسترس ۶۰/ ۳ متر است ولی ما پهنای ۹۰/ ۳ متر را توصیه می‌کنیم .
یک راهروی قابل‌دسترس به عرض ۲۰/ ۱ متر می‌تواند بین دو فضای پارکینگ معمولی قرار بگیرد و آن‌ها را تبدیل به دو پارکینگ مناسب بکند
برای پارکینگهای داخل ساختمان، حداقل ارتفاع ۴۰/ ۲ متر است، برای عبور ون‌هایی که مجهز به بالابر هیدرولیکی هستند.
جایی که فضای پارکینگ زاویه‌دار است، فضای مثلثی اضافه در انتهای راهرو، می‌تواند به‌عنوان راهروی پارکینگی برای افراد دارای معلولیت استفاده شود
۳- ۵- جدول پارکینگ
اگر جدول وجود دارد، رمپ جدول باید طوری تهیه شود که از یک طرف به فضای پارکینگ قابل‌دسترس و از طرف دیگر به راه عبور مناسب و قابل‌دسترس در ارتباط باشد .
اگر جدول وجود نداشته باشد، یک سطح که با بافت متفاوت مشخص‌شده، حداقل به پهنای ۶۰/ ۰ متر نیاز هست تا راه عبور را از محل عبور و مرور وسایل نقلیه جدا کند، در غیر این صورت باید میله‌های جداکننده استفاده شود .
نگهدارنده چرخ خودرو می‌تواند استفاده شود به‌طوری‌که یک راهروی حداقل به پهنای ۹۰/ ۰ متر جدا شود .
۳- ۶- جدول کناره پارکینگ
جدول کناری پارکینگ، برای افراد دارای معلولیت خطرناک است، مگر اینکه یک فضای عقب‌رفته دسترس‌پذیر برای افراد دارای معلولیت طراحی شده باشد.
۳- ۷- فضاهای عقب‌رفته
این فضاها برای سوار و پیاده شدن افراد با محدودیت‌های حرکتی، والدین با بچه‌ها و کسانی که بار حمل می‌کنند، مورداستفاده قرار می‌گیرد.
عقب‌رفتگی‌ها باید برای توقف وسایل نقلیه عمومی مثل ایستگاه اتوبوس، تعبیه شود و نباید بیشتر از ۳۰ متر از ورودی قابل‌دسترس ساختمان فاصله داشته باشد.
عقب‌رفتگی‌ها باید حداقل پهنای ۶۰/ ۳ متر داشته باشد و در کنار یک راهروی قابل‌دسترس به پهنای ۲۰/ ۱ متر باشد که امکان جابجایی را بدهد و طول آن به‌اندازه دو ماشین است.
هر جا رمپ جدولی وجود دارد که جداکننده مسیر پیاده و سواره است، نصب یک علامت برای افراد نابینا، به یکی از اشکال زیر ضروری است؛
الف) میله‌های محافظ می‌تواند استفاده شود .
ب) یک ردیف موزاییک قابل‌لمس به پهنای حداقل ۶۰ سانتیمتر در لبه گذرگاه به‌منظور اعلام‌خطر محل عبور وسایل نقلیه تعبیه شود.
سایه‌بان‌های مجهز به نیمکت برای نشستن در محل‌های سوار و پیاده کردن توصیه می‌شود.
تابلوی منطقه سواره و پیاده در محل باید نصب شود تا از فضا به‌عنوان پارکینگ استفاده نشود.
۳- ۸- سطح
سطح پارکینگ باید یکنواخت و مسطح باشد.
شیب رمپ پارکینگ نباید از ۱:۲۰ بیشتر باشد.
پارکینگهای قابل‌دسترس باید با علائم بین‌المللی مشخص شوند.
۴- ساخت‌وسازهای موجود
اگر فضای پارکینگ بیش از ۵۰ متر از در ورودی ساختمان عمومی فاصله داشته باشد، یک فضای عقب‌رفته به فاصله ۳۰ متری ورودی باید ساخته شود یا یک فضای پارکینگ نزدیک به ورودی ساختمان ساخته شود.
اگر هیچ پارکینگ قابل‌دسترس نداشته باشیم، یکی از راه‌های زیر باید انتخاب شود؛
الف) بستن یک فضای ترجیحاً منظم که با تیر جدا شده، به‌منظور ایجاد پارکینگ قابل‌دسترس
ب) بستن پارکینگ وسط دو پارکینگ دیگر با تیرک، به‌منظور به دست آوردن ۲ فضای پارکینگ قابل‌دسترس
