سبک نئوکلاسیک در معماری جهانی

معماری نئوکلاسیک با درخشش ، مقیاس ، سادگی اشکال هندسی ، جزئیات یونانی یا رومی ، استفاده چشمگیر از ستون ها و اولویت دیوارهای خالی مشخص می شود.

ساختمانهای نئوکلاسیک که با معماری معبدها در دوره رنسانس غیر معمول بودند . معماران آن دوره بیشتر بر کاربرد عناصر کلاسیک در کلیساها و ساختمانهای مدرن متمرکز بودند . معماری به سبک نئوکلاسیک ، در عصر جدید شکوفا شد ، به لطف آشنایی گسترده تر با معماری کلاسیک  . بسیاری از بناهایی که با سبک معبد ، دارای یک خط ستون مداوم در اطراف یک ساختمان هستند که به ندرت در معماری رنسانس هم یافت می شود.

مشهورترین ساختمانهای سبک معبد عصر نئوکلاسیک ممکن است Panthéon (پاریس ، توسط ژاک ژرمن سوفلو) و موزه انگلیس (لندن ، توسط رابرت اسمیرک) باشد.

سبک معماری نئوکلاسیک در اواسط قرن ۱۸ پدید آمد ، تا حدودی در پاسخ به سبک های باروک و روکوکو که در طراحی آنها زینتی ، پیچیده و تئاتری بودند. در این زمان همراه با اکتشافات باستان شناسی ، علاقه به معماری کلاسیک باعث احیای مجدد شد . این سبک معماری در انگلیس به خصوص در انگلیس رواج پیدا کرد که هرگز واقعاً به اسرافهای باروک و روکوکو نرفته بود. در حقیقت ، معماری نئوکلاسیک تا قرن نوزدهم با کار معماری همچون رابرت آدام و جان سون بر چشم انداز انگلیس تسلط یافت. این سبک همچنین در ایالات متحده رایج بود ، کاخ سفید نمونه ای از معماری نئوکلاسیک است. طراحی نئوکلاسیک از معماری باستان کلاسیک به ویژه یونان باستان و روم الهام گرفته شده است . با توجه به عناصر زیادی که معماری کلاسیک را تشکیل می دهند ، می توان آن را به اندازه دلخواه تقلید کرد.

ویژگی های اصلی معماری نئوکلاسیک عبارتند از:

• عظمت مقیاس – ساختمانها معمولاً بزرگ و تحمیل می شوند
• اشکال هندسی ساده
• تمرکز بر تقارن
• تکرار عناصر مانند پنجره ها و درها
• جزئیات سبک یونانی یا رومی
• استفاده چشمگیر از ستون ها
• فضای خالی دیوار
• توالی های طولانی از ستون ها به نام ستون ها
• استفاده از روتنداها – ساختمانهایی با طرح زمینی مدور که غالباً توسط یک گنبد پوشیده شده است
• استفاده از مشبک – ایوان منتهی به ورودی ساختمان ، که اغلب توسط ستون ها پشتیبانی می شود